ప్రియా.. నీ కోసమే ఈ నిరీక్షణ...

ప్రియా, నా కంటి నీటి వరద నిన్ను ముంచకూడదని కనులు మూసి ఒక మనవి.

కాలపు కొమ్మల్లో చివురించే క్షణాలు,
వాడి రాలిన క్షణాల్నిచూసి వెక్కిరిస్తే,
నేలవాలినవి నవ్వుకుంటాయేమో,
ఆ పచ్చదనం రెప్పపాటేనని.

ఆశల గుబురు పొదలు, వాటి చిక్కని చివురుకొమ్మలూ,
ఆ కొమ్మల వూగే చిగురుటాకుల కవ్వింపే జీవితానికి కాదా వూపిరి?
నేల చేరిన నిరాశా, నిట్టూర్పుల క్షణాల్ని తాము
చేరమంటూ సేదతీరుస్తాయి, వూరడిస్తాయి, వూరిస్తాయి.

గుండెగూటిలో చేరిన తీపిక్షణాలు కదలి వస్తున్న క్షణం,
వున్నపాటుగా తమది కావాలంటూ తపించి సంబరపెడతాయి.
ఎన్ని విధాలు ఈ చిన్ని క్షణాల గమనాలు నేస్తం?
కంటి రెప్పల కన్నీటి క్షణాలు తామూ మిగలమంటూ జారిపోతాయి.

పెదవి చాటు పద క్షణాలంతే ఇట్టే పరుగిడిపోతాయి.
ఇన్నిటా గుప్పిట పట్టినన్ని స్ఫటిక క్షణాలు దాచిపెట్టాను.
నీకు పంచి నీ ప్రేమని వాటన్నిటా బింబించాలనీ,
నా ఎదురుచూపుల నిదుర కనులకి నెమ్మది అందించాలనీను.

కాలం మరో మారు చివురించక మునుపే నా నిరీక్షణ త్రుంపగ రావా, ప్రియా?

ఉష గారు కవిత రాసి పెట్టినందుకు చాలా థాంక్స్ అండి.

`